Een gezinspedagoog laat zijn licht schijnen op de recente publicatie van Kind en Gezin over het dalende aantal geboortes in Vlaanderen. Het klassieke ‘wat dan met mijn pensioenen’ verhaal komt aan bod en wordt meteen gevolgd door de redenering dat we dan maar best meer kinderen moeten maken om onze pensioenen betaalbaar te houden. Met andere woorden: de reproductie en het gezin moet het economisch systeem dienen (zou het niet net omgekeerd moeten zijn?).
Evengoed verwijst hij naar het ecologisch belang van minder mensen. Als we nu nog de stap durven zetten naar een krimpbestendig sociaal en economisch systeem (waar elke generatie haar eigen pensioen betaalt) dan zouden we in de goede richting gaan. We nemen de vrijheid om enkel het laatste (en relevante) deel van het artikel te delen:
Is dat problematisch?
“Op lange termijn wel. Het zijn namelijk deze kinderen die later de pensioenen moeten betalen. Vroeger was er één gepensioneerde per twee arbeidskrachten. Nu evolueren we naar het omgekeerde: één werknemer voor twee gepensioneerden. Dat is een bedreiging voor de toekomst. Als we het tij willen keren, moeten we inzetten op een nog performanter gezinsbeleid. Daarvoor kunnen we weer gaan kijken naar Scandinavië. Natuurlijk blijft het de vraag of dat nodig is. Om ecologische redenen is het beter om met wat minder te zijn. Economisch gezien, daarentegen, is het moeilijk om de sociale zekerheid in stand te houden.”
Het volledige artikel kan je hier lezen (exclusief voor abonnees van De Morgen).
Gezinspedagogen zouden zich moeten bezig houden met pedagogische kwesties, niet met klimaat.